خانه شد تکیه غم بسکه همه بدفرمیم

خانه خانه شد تکیه غم بسکه همه بد فرمیم

چونکه درد و ستم آمد همگی  جا خوردیم

شده سهمیه ی ما از می بیغش لافش

بسکه بر ساقی میخانه درشتی کردیم

گریه شد کار و بگونه قطراتش  چسبید

غنچه ای بوده که با باد بلا پژمردیم

قبل از آغاز درو حاصل خرمن پیداست

ما که جز شکوه و حرمان به زمین نسپردیم

ظلم را دیده بجای یقه گیری و دفاع

به تماشا شده مشغول و از آن افسردیم

عاقبت وقت خداحافظی و رفتن خود

داده هر بود و نبود و کفنی را بردیم .